De pandemie heeft de vuile waarheid van India blootgelegd: een kapot sanitair systeem

In plaats van ons zo sterk te concentreren op het bouwen van nieuwe toiletten, moeten we de problemen van het daadwerkelijke toiletgebruik op het Indiase platteland aanpakken.

Nu het 'echte' toiletgebruik een probleem wordt, is een andere trend de verviervoudiging van open ontlasting op het Indiase platteland.

Nieuw gebouwde droge latrines en hangende toiletten op het platteland van India zijn het resultaat van de afsluitingen van 2020-21, ondanks het verbod op arbeid van handmatige poepruimers en hun rehabilitatiewet 2013 en een strikt verbod. Het gebruik van sanitaire toiletten is afgenomen vanwege de COVID-19-angst, aangezien momenteel meer dan zes lakh-toiletten op het platteland van India een acuut watertekort hebben. Ongeveer 1.20.000 toiletten hebben geen watervoorziening en duizenden toiletten zijn volledig verlaten, met instortende daken, waterleidingen in slechte staat en doorweekte, kapotte deuren.

Dit is vooral de reden voor de bouw van illegale toiletten, aangezien sanitaire toiletten broeinesten van ziekten zijn geworden. Door het gebruik van zowel droge latrines als hangende toiletten lopen de gemeenschappen om hen heen een hoog risico op ziekte, naast COVID-19. Daarom moeten zowel de constructie als het gebruik van deze eenheden worden uitgeroeid.

Op het platteland van India hebben lange stroomonderbrekingen zonder waterdekking te midden van de pandemie opnieuw de last van het onderhouden van sanitaire toiletten op sanitaire voorzieningen gelegd. Dit komt omdat duizenden opnieuw ontheemd zijn, worstelend voor een maaltijd per dag. Aangezien droge latrines de grootste vloek zijn geweest voor de sanitaire werkers in India, zullen deze nieuwe droge latrines een nieuw gewicht zijn dat ze niet langer kunnen dragen. Omdat toiletgebruik een probleem wordt, is een andere trend de viervoudige toename van open ontlasting op het Indiase platteland. Deze ontlastingsplaatsen liggen ook dicht bij vuilstortplaatsen en lokale waterlichamen. Deze stortplaatsen bevatten een groot aantal gebruikte maskers, PBM-kits en afvalwater. De pandemie heeft de sanitaire werkers in India ook gedwongen om plastic zakken gevuld met uitwerpselen en geïnfecteerde COVID-19-uitrusting die aan de rand van gemeenschapstoiletten worden aangetroffen, zelfs in de meest afgelegen gebieden, weg te gooien. Het is alsof mensen overal hun behoefte doen, behalve in de toiletten.

Het is belangrijk op te merken dat er een schril contrast is tussen stedelijk en landelijk water en sanitaire voorzieningen in India. De afhankelijkheid van niet-verbeterde waterbronnen op het platteland van India, zelfs binnen sanitaire toiletten, vergroot de noodzaak om de obsessie met toiletbouw in India opnieuw te evalueren. Zowel de waarde van service- als onderhoudssystemen moeten onmiddellijk worden aangepakt; ten eerste door de staat van de toiletten die 3-5 jaar geleden en eerder zijn gebouwd opnieuw te onderzoeken.

Het sanitaire systeem moet bij elke stap hand in hand gaan met het watersysteem, gecombineerd met een evaluatie van het sanitaire gedrag en hervormingen van de sanitaire arbeidsvoorziening in India. Kleine kuilen gevuld met menselijke uitwerpselen in de buurt van bouwplaatsen in Uttar Pradesh hebben de hernieuwde opkomst van dit patroon in India verder benadrukt. In West-Bengalen blijken meer toiletten te zijn gebouwd als verhoogde bedden met kleine gaatjes in het midden. Deze opsluitingen, ook wel hangende toiletten genoemd, zijn gebouwd door gezinnen die geen sanitaire toiletten willen gebruiken omdat ze altijd vol zitten met uitwerpselen en uitwerpselen. In Delhi dient de uitbreiding van de stortplaatsen van Ghazipur, Bhalswa en Okhla als een groot poepgebied voor nabijgelegen gemeenschappen. Met een vergelijkbaar patroon van kleine gescheiden kuilen en droge latrines, worden gemeenschappen gedwongen om de steeds verschuivende stapels bij elke ontlasting in de gaten te houden. In Tamil Nadu beweren de lokale bevolking dat ongebruikte toiletten vaak speelplaatsen worden voor wilde dieren en slangen, net als in Goa. In Madhya Pradesh en Rajasthan zijn de toiletten in dorpen dodelijke vallen geworden vanwege het gebruik van ondermaats materiaal voor de bouw. Verbeurde rekeningen en corruptie door aannemers zorgen ervoor dat toiletten geen langdurige infrastructuur hebben. Lange wachtrijen in de semi-stedelijke en landelijke gebieden veranderen ook het sanitatiegedrag. In Mizoram is er een prevalentie van unieke boomhuttoiletten die vergelijkbaar zijn met de hangende toiletten, maar drie keer zo hoog. Uitwerpselen worden de hele dag door gevuld in open kuilen op de grond.

Zonder te ontsnappen aan COVID-19 hebben de toilettradities grote mazen in het sanitaire systeem van India aan het licht gebracht, waar de nadruk vooral ligt op het bouwen van nieuwe infrastructuur. De vraag is hoe deze regering op deze nieuwe problemen zal reageren als ze zich nooit hebben gericht op het daadwerkelijke toiletgebruik op het Indiase platteland. Het hebben van 46.000 nieuwe droge latrines tijdens een pandemie toont het probleem aan met alleen focussen op toiletnummers. De lockdowns hebben de strijd om sanitaire voorzieningen in India opnieuw doen toenemen, zozeer zelfs dat mensen bang zijn voor de uitkomst van het dagelijks gebruik van deze toiletten.

Deze column verscheen voor het eerst in de gedrukte editie op 29 april 2021 onder de titel ‘De vuile waarheid’. De schrijver is de Nationale Convener van Bhim Safai Karmachari Trade Union.