Waarom Indiase steden vies zijn

Overheid moet voorkomen dat openbare plekken vuil worden, niet alleen schoonmaken

De ingang van Sonia Vihar, Oost-Delhi. Express Foto door Praveen Khanna

We kennen allemaal de roep om reinheid die via verschillende media regelmatig aan het publiek wordt overgebracht. Foto's van neta's die bezems op straten zwaaien, waarbij het stof en het afval van de stad van de weg worden geveegd, worden vaak getoond op Facebook, Twitter en andere online platforms. Na enkele maanden van deze grote landelijke abhiyan blijft ons land echter het smerigste land ter wereld.

Er is in geen enkel ander land ter wereld zo'n campagne, toch zijn ze veel schoner dan dorpen en steden in India. Tijdens mijn reizen ben ik nog geen plek tegengekomen die zo vies en zo vol zwerfvuil is als een Indiase stad. Elke keer als ik terugkeer naar India is dit een feit dat me het meest opvalt - dat ik terug ben in het smerigste land ter wereld. Toch heb ik in geen enkele andere stad in het buitenland straten gezien die zo energiek worden geveegd, nog nooit hoogwaardigheidsbekleders zo ijverig met bezems zien omgaan als ik hier heb gedaan.

Dus wat is het geheim achter het mysterie van de schonere steden? Als auteur van verschillende avonturenromans voor kinderen is dit een mysterie waarvan ik weet dat ik het kan oplossen. Ja, het is eenvoudig, mijn beste Watson. Nee, het is niet omdat zwerfvuil stilletjes en in het geheim wordt verwijderd op donkere nachten wanneer de hele wereld slaapt, noch omdat het afval op magische wijze wordt laten verdwijnen door behulpzame tovenaars, noch omdat buitenaardse wezens het afval dragen om te onderzoeken wat het gevonden vuil is op de straten van planeet aarde.

Het is de discipline die de burgers van jongs af aan hebben ingeprent en die helpt de netheid in een land te handhaven. Er kunnen op veel openbare plaatsen in India geen rommel-borden staan ​​en kinderen op onze scholen wordt misschien verteld om afval in vuilnisbakken te gooien, maar dit is niet het klaroengeschal van onze leiders geworden. Ze kunnen allerlei soorten campagnes voeren - tegen het slachten van koeien, tegen mensen van andere religies, enzovoort - maar tot nu toe is de belangrijkste campagne tegen vervuiling door niemand opgepakt. Onze openbare ruimtes mogen zo vies mogelijk worden. En geen wonder, want er komt vast wel een veegmachine of schoonmaker langs om de rommel op te ruimen. Dat is zijn taak. Hij moet tenslotte betaald worden om het werk te doen. We hebben dus het volste recht om overal en altijd plastic flessen, stukjes papier en wat we niet nodig hebben weg te gooien. Afvoerkanalen langs wegen zijn openbare vuilnisbakken en daar deponeren we ons afval, of de afvoer nu verstopt of verstopt raakt en het vuile water op onze stoep stroomt. We hebben het volste recht om onze winkels te vegen en de vuile spullen in de afvoer te gooien die langs de weg naar ons huis loopt. Immers, huizen waar puja wordt uitgevoerd, moeten puur en schoon worden gehouden, ongeacht of de bezems het stof en andere onzuivere materie rechtstreeks op straat voor onze pure huizen richten.

Gandagi nahi failayenge! Geen afval dumpen! Deze slogan moet van oost naar west en van noord naar zuid klinken. Kachra idhar udhar nahi daalenge! zou de slogan moeten zijn, en niet degene die vandaag populair wordt gemaakt. Dit is het geheim achter de schone openbare plaatsen in andere steden in andere landen. Het is niet het schoonmaken, maar de niet-vervuilende gewoonte die bij onze burgers moet worden aangemoedigd.

Tijdens ons verblijf in Duitsland, bijna 50 jaar geleden, was het een misdaad om iets buiten ons huis in Bonn te gooien. Er werden twee vuilnisbakken voor onze voordeur geplaatst; al het afval werd daar gegooid en ze werden wekelijks schoongemaakt door de gemeente. In de winter moest men de sneeuw van de stoep buiten ons huis verwijderen, zodat voorbijgangers geen overlast zouden hebben. Het was onze verantwoordelijkheid om de ruimte voor ons huis altijd vlekkeloos te houden. Een vriend van ons in de VS, ook vele jaren geleden, werd achtervolgd door een woedende automobilist, omdat hij de overblijfselen van een appel die hij op de weg had gegeten, had gegooid. Hij moest de appel oppakken en in een vuilnisbak deponeren in plaats van op de weg. We weten dat China lang geleden een einde heeft gemaakt aan de gewoonte van zijn burgers om op straat te spugen.

De focus in de Swachh Bharat Abhiyaan, kortom, moet niet liggen op het opruimen van een toch al vuile ruimte, maar op het voorkomen dat een openbare plek vuil wordt. Er zouden strikte regels moeten zijn voor het gebruik van vuilnisbakken, die overal moeten worden geïnstalleerd en regelmatig moeten worden geleegd door gemeenten, met een goed systeem om dit te doen. De regel dat iedereen de openbare ruimte rond zijn huis, winkel of andere inrichting schoon en vrij van zwerfvuil moet houden, leidt automatisch tot schonere steden en gezondere en gelukkigere burgers.